40. haftamiz evet evet 40 ve bebegim hala gelmedi :))

Artık iyice kartopu olmuşum ben, çığ gibi büyüyorum :(40. haftamizdayiz artik Yürüyüşüm penguen, ayaklarım puf böreği, ellerim poğaça :))

T

amam artık ayaklarımı veya tartıyı düz durduğumda görmek imkansız olabilir, ayak tırnaklarımı kesmek/oje sürmek/krem sürmek işkence olabilir, şuan detaylı anlatamayacağım malum bazı bayan "işleri"ni görebilmek hatta tuvalete girebilmek sinirden ağlatıyor olabilir, yere birşey düştüğünde almak benim için dünyanın en zor şeylerinden biri olabilir, ayakkabı bağlamak çok uzuuuun bir süredir unutmak zorunda kaldığım birşey olabilir, vücuduma anca gelen aynı elbiselerimden de bıkmış ve o dar kotlarımı, şortlarımı, topuklu ayakkabılarımı, eteklerimi ve dolabımda varlığını tam olarak hatırlayamadığım birsürü kıyafetimi özlemle anıyor olabilirim, bulaşık yıkarken lavaboyla bütünleşiyor olabilir, yemek yerken masaya eğilemediğim için üstüme dökmekten bıktığımdan göbeğimi zigon sehpa olarak kullanıyor da olabilirim, çok uzuuuun zamandan beri geceleri "deliksiz uyku"yu hatırlamıyor ve gözü kapalı evi dolaşmayı ezberlemiş olabilirim, tuvaletle hiç bu kadar muhabbetim olmamış da olabilir, ben ki demir eksikliğinden her daim üşüyen biri olarak-elimi,ayağımı-burnumu yaz kış ısıtamayacak kadar "kansız" olduğum halde aylardır üşümenin ne demek olduğunu unutmuş ve terleme denen lanet olay sayesinde hayatımda hiç kaybetmediğim kadar su kaybediyor olabilirim, terlemenin yanında sıcak basmaları, nefes daralmaları, ola bilir.

Bacak bacak üstüne atmayı geçtim ayaklarımı uzatmadan koltuğa oturamıyor olabilirim, dengeli beslensem de hayat boyu hiç bu kadar "düzenli" beslenip süt içtiğim, kana kana suya doyduğum ve kahveyi kendimden soğuttuğum (böhhüüüüü!) bir an daha olmayabilir ve tartıya bu kadar kötü bakmamış olabilirim, çamaşır sermenin "cıs", yüksek dolaptan birşey almanın "sakın", eğilmenin "aman" fiilleriyle örtüştüğünü duymaktan bıkmış da olabilirim, "yorulmak" nedir bilmeyen ben enerjimin bazı zamanlar hakkaten tükendiğini hissediyor hatta şu satırları bile sıralarken arada mola verme ihtiyacı duyuyor olabilirim...

Ama gayet iyiyim :)

Belki daha bir sürü şey vardır hamilelerin yaşadığı, ben sadece aklıma o an gelenleri yazabiliyorum. Her ne kadar çok güzel bir hamilelik geçiriyor olsam da, miniğim beni hiç mi hiç üzmese de ben bile "zormuş" diyorum. Daha doğumu yaşamadığım halde, hamileliği yaşamış her annenin önünde bir kez daha saygıyla eğiliyorum ve yaşamayı düşünenlere de "Allah kolaylık versin" diyorum :)

Merak edenler için, bugün itibari ile tam 14.5 kilo almış olarak kendimi aşmış bulunmaktayım. Dogum sonrasına çok ciddi planlarım var ;)Hamilelik lekeleri ya da çatlakları denen ve beni korkuttukları o şeylerde coktan olustular. 2 haftadır karın kasilmalarim var.

Hislerimin gücü de hala aynı, bu süreçte neyi ne zaman istersem karşımda buluyorum ;) Hamilelerin duası kabul olurmuş ya, ne dualar ettim ne dualar...İştahım yerinde ama söylendiği gibi son zamanlarda çok şiddetli değil, normal seviyede. Heyecanım, korkum, endişem de normal seviyede, ama son kontrollerde her hastaneye gidişimizde kalp atışım güm güm hissediliyor nedense...Bebeğimizin hareketleri artık iyice yavaş, ağır, ama derinden ve güçlü. Göğüs kafesim, özellikle sağ böbreğim, midem, mesanem başta olmak üzere sanırım tüm iç organlarım bu durumdan hayli şikayetçi. Hepsi ezilip büzüldüler, neyse ki az kaldı, hepsi eski yerlerine ve büyüklüklerine yakın zamanda kavuşabilecekler ;)Allahimin izniyle dogumumu bu hafta bekliyoruz,39+3 olduk bugun hadi gel artik kucuk melegim.Her kes seni cok merak ediyor...Segiyle Kalin!